Super Smash Bros. Ultimate - Review

Nintendo bedenkt graag volledig eigen games, en als dat even niet lukt geeft het een eigen draai aan een bestaand genre. Zo was er ineens Super Smash Bros., dat in 1999 verscheen voor de Nintendo 64. Die game kwam in eerste instantie enkel in Japan op de markt, maar werd daar zo goed ontvangen dat hij al snel wereldwijd werd uitgebracht. Daarna verscheen voor elk volgend apparaat van de Japanners een nieuwe editie van de game. Die nieuwe games werden een steeds groter succes, wat verklaart waarom ook een versie voor de Switch niet uitbleef. Super Smash Bros. Ultimate verscheen net te laat voor Sinterklaas, maar zal de Kerstman waarschijnlijk flink wat werk bezorgen.

Sneller, uitgebreider, beter

Toch is Super Smash Bros. 'minder Nintendo' dan de meeste games die de consolebouwer op de markt brengt. De serie is bedacht door Masahiro Sakurai, onder de vlag van HAL Laboratory. Met die studio maakte hij de eerste twee delen van de serie. Met zijn eigen studio Sora Ltd werkt hij ook mee aan Super Smash Bros. Ultimate, hoewel het meeste werk daarvoor wordt verricht door Bandai Namco Studios. De twee studio's krijgen echter alle medewerking van Nintendo, vooral bij het kiezen van de verschillende personages die in Ultimate voorbijkomen.

Uit vele bronnen

In de eerste game kon je uit twaalf verschillende vechters kiezen, in Ultimate is dat opgelopen tot 74. Dat zijn allang niet meer alleen characters uit Nintendo-games. In Ultimate vind je personages uit allerlei games, waarbij de aanvulling vooral komt van personages uit de rijke catalogus van Bandai Namco. Dit is ook waar de toevoeging 'Ultimate' vandaan komt. Met die 74 vechters is de keuze groter dan ooit. Een beetje gewaagd is die titel uiteraard wel, want als dit de ultieme versie van de game is, kan er eigenlijk geen vervolg meer komen. Daar gaat Nintendo vast ooit een list op verzinnen. De naam zorgt er in ieder geval voor dat de verwachtingen rond de game op dit moment hooggespannen zijn. Maakt de game zijn titel waar?

Klassieke opzet

Aan de opzet van de game is eigenlijk nauwelijks iets veranderd. Je kiest nog steeds een personage uit het ruime aanbod, waarmee je probeert andere spelers tot moes te slaan. Als dat lukt, kun je ze de ring uit rammen, al kun jij of je tegenstander ook van het platform tuimelen. Je hebt special moves en kunt verschillende voorwerpen gebruiken om de strijd in je voordeel te beslechten. Vooral die laatste zorgen ervoor dat de strijd al snel uitmondt in heftige, snelle, maar ook tactische potjes die voor het ongetrainde oog al snel chaotisch aandoen. Ook nog steeds vertrouwd is de bedrieglijk simpele bediening. Hier geen ingewikkelde combo's met lastige knoppencombinaties. Je hebt zelfs zo weinig knoppen nodig dat aan X en Y dezelfde functie is gekoppeld, namelijk springen.

De opvallendste toevoeging in Ultimate is een heuse campagne die World of Light heet. Daarin zit ook een nieuw spelmechanisme dat werkt op basis van Spirits. Hoewel het een campagne is, heeft het verhaal bijzonder weinig om het lijf, maar dat mag de pret niet drukken. Het draait allemaal om een zekere Galeem die de wereld wil vernietigen en daar moet jij uiteraard iets tegen doen. Er is een flink uitgebreide spelwereld die onder de dikke mist hangt die Galeem heeft uitgestort. Bovendien heeft Galeem alle vechters in de game in zijn macht, wat te zien is aan de rode gloed in hun ogen.

Op pad met Kirby

Staat de hele wereld onder invloed van Galeem? Nee, er is één heel klein hoekje waar de mist nog niet is doorgedrongen, en daar tref je de schattige en vooral erg roze Kirby, die niet tot een slechte versie van zichzelf is getransformeerd. Met Kirby begin je de strijd tegen Galeem, waarbij je de vechters een voor een bevrijdt door ze te verslaan. Als dat laatste gebeurt, verdwijnt de rode gloed uit hun ogen en voegen ze zich aan jouw zijde. Dan verdwijnt ook de mist boven het stukje van de spelwereld waar je de vechter aantrof. Zo speel je langzaam de hele spelwereld schoon en krijg je alle vechters aan je zijde.

Spirits zijn nieuw

Het is echter iets ingewikkelder dan het klinkt, want in de Adventure Mode vecht je eigenlijk tegen Spirits die gevangen zitten in het lichaam van een vechter. Zo zit de Spirit van Lilina uit Fire Emblem opgesloten in het lichaam van Palutena uit Kid Icarus, en zit de geest van Street Fighters' Fei Long opgesloten in het lichaam van Pokémons Lucario. Je vecht daarbij dus tegen Palutena en Lucario om zo de Spirit van Lilina en Fei Long te bevrijden. De game bevat 74 vechters, maar veel meer Spirits. Er zijn dan ook veel meer gevechten in Adventure Mode dan er vechters zijn.

Het geeft de makers erg veel vrijheid, want het personage dat je tegenover je krijgt kan daarmee van alles zijn. Zo krijg je verschillende incarnaties van Donkey Kong tegenover je, steeds in bezit genomen door een andere Spirit. Zo af en toe sta je echter tegenover een personage dat wel evil is, maar geen Spirit meer in zich draagt. Als je dat personage weet te verslaan, voegt de vechter zich aan je zijde en kun je hem voortaan gebruiken om mee te vechten, zowel in Adventure Mode als in de klassieke spelvormen. Daarmee is Adventure Mode dus een aantrekkelijke manier om de vechters vrij te spelen die je in de andere spelvormen wilt gebruiken. Ook als je voornamelijk multiplayer speelt, is het dus aan te raden om eerst de campagne te spelen. Het is niet de enige manier, want ook in multiplayer speel je nieuwe vechters vrij. Gelukkig is de campagne erg leuk en behoorlijk uitgebreid. En toch: hoe leuk hij ook is, niet iedereen zal even blij zijn met de manier waarop je nieuwe vechters vrij moet spelen.

Kies de eigenschappen

Dat de campagne geslaagd is, komt ook doordat aan de Spirits een spelmechanisme vastzit dat nieuw is voor de serie. Voor elk gevecht dat je in de campagne aangaat, kun je een vechter kiezen uit het arsenaal dat je hebt vrijgespeeld. Aan die vechter kun je altijd een Primary en meestal ook nog een Secondary Spirit koppelen. Die kies je uit het - veel grotere - arsenaal van Spirits dat je hebt vrijgespeeld. Met de Spirits maak je de vechter die je hebt uitgekozen een stuk sterker. De Primary Spirit zorgt grofweg voor meer Attack en Defense, en de Secondary voor wat aanvullende eigenschappen zoals meer weerstand tegen magie, een sterkere Throw, of hogere sprongen. Juist met de Secondary Spirits kun je de vechter van je keuze aanpassen aan het gevecht dat je ingaat, en dat kan een flink verschil maken.

Daar komt bij dat je de Spirits in je arsenaal op kunt waarderen door de punten te besteden die je met de gevechten in de campagne verdient. Het is een prettig mechanisme dat de campagne een tactische laag geeft die voorheen niet in de serie zat.

Lekker uitgebreid

De campagne is daarmee zeer geslaagd. De mooie landkaart is veel groter dan je vooraf denkt. Er blijkt van alles onder de mist schuil te gaan, en sommige delen kun je pas bereiken als je een Spirit met bepaalde eigenschappen hebt vrijgespeeld zodat je met een auto over een circuit kunt rijden of met een bootje naar de overkant kunt varen. Maar er is nog veel meer. Er zijn uitgebreide dungeons waar tientallen gevechten op je wachten, er is een apart deel waarin je een reis om de wereld kunt maken, en er zijn verschillende Caves waar je Spirits kunt stallen die schatten voor je gaan zoeken. De campagne is daarmee veel onderhoudender dan hij in eerste instantie lijkt.

Dat geldt ook voor de gevechten zelf. Je vecht tegen erg veel verschillende tegenstanders, die veel gevarieerder zijn dan je in de klassieke spelvormen tegen zult komen. Zo heeft een aantal karakters een grotere variant. Dat geldt uiteraard voor Bowser, maar ook voor Donkey Kong en King Dedede. Bovendien veranderen de omstandigheden regelmatig. Denk aan levels die in elkaar storten onder het geweld van de vechtende partijen, aan vlakken die gaan hellen, aan gevechten op rijdende platformen, aan situaties met minder zwaartekracht of flinke tegenwind. Met voorwerpen, zonder voorwerpen, alleen met zwaarden: er is van alles dat de gevechten dus flink afwisselend maakt. En dat ervoor zorgt dat je een flinke verzameling Spirits goed kunt gebruiken.

Pittige bosses

De campagne is verder goed opgebouwd. De spelwereld bestaat uit verschillende thematische delen, waarbij de verschillende delen vaak kunnen worden afgesloten met een bossfight. Dat zijn pittige klussen waar ook doorgewinterde spelers een flinke kluif aan hebben. Het komt dan aan op het kiezen van de juiste vechter en de juiste Spirits, en vooral het opwaarderen van die Spirits is doorslaggevend. Het leidt ertoe dat je sommige boss battles even moet laten rusten om er eerst voor te zorgen dat je meer en vooral sterkere Spirits hebt die je terzijde kunnen staan. Bovendien is er een aparte skill tree waarin je eigenschappen van je vechters aan kunt passen. Spirits waardeer je los van elkaar op, maar de skill tree geldt voor elke vechter die je gebruikt. Je kunt gedurende de campagne dus flink sterker worden, wat nodig kan zijn om de bosses die je tegenkomt te verslaan.

Los van de campagne is er uiteraard de Classic Mode, waarin je zonder verhaal gewoon een reeks tegenstanders tegenover je krijgt. Toch is er wel iets veranderd dat meer lijn brengt in deze modus. De vechter die je kiest neemt het nu op tegen een reeks waar een gedachte achter zit. Speel je met Young Link, dan krijg je een serie bekende gezichten uit Hyrule voorgeschoteld. Kies je voor Sonic, dan krijg je een serie tegenstanders uit de serie rond de blauwe egel. Het is een kleine wijziging die de spelvorm veel leuker maakt.

Multiplayer

Je hebt dus opnieuw opvallend weinig mogelijkheden. Je kunt springen en ontwijken, je kunt een schild ophouden en een tegenstander vastpakken, maar de kern van je arsenaal wordt gevormd door het simpelweg slaan van je tegenstander, aangevuld met die ene speciale vaardigheid die elk personage heeft; een pijl en boog voor Link, vuurballen gooien voor Mario, dat soort werk. Door dat te combineren met de verschillende richtingen waarin je de acties uit kunt voeren, en vooral ook met de voorwerpen die af en toe opduiken, ontstaat er een arsenaal dat tegelijkertijd eenvoudig en complex is. De handelingen zijn vrij simpel, maar de timing ervan is uiterst belangrijk. De chaos die bij Super Smash Bros. hoort wordt veroorzaakt door de vele verschillende voorwerpen die af en toe opduiken tijdens matches. Dat gaat van zwaarden tot pistolen, bommen en veel gekkere voorwerpen. Ze zorgen voor de gekkigheid tijdens matches en daarmee ook voor de luchtigheid die kenmerkend is voor de serie. Er zijn meer van dergelijke voorwerpen dan ooit. In de juiste handen zijn het echte matchwinners.

Sneller

Wat opvalt is dat de actie wat sneller is dan je van de meeste Smash-games gewend bent. De besturing van alle bekende vechters is door de makers onder handen genomen. Ze zijn allemaal net iets anders dan je gewend bent, maar de grote gemene deler is dat het allemaal net iets sneller verloopt. Niet zo snel als in Super Smash Bros. Melee, maar sneller dan in Brawl. De balans tussen de 74 vechters in de game voelt daarbij goed, al zullen er vast nog wat kleine tweaks worden doorgevoerd als de online competitie goed op gang is gekomen.

Er zijn wat nieuwe spelvormen, zoals Squad Strike, waarin teams van drie of vijf spelers het tegen elkaar opnemen in toernooivorm. Bij die laatste vorm wordt het speelveld erg onoverzichtelijk, maar dat hoort een beetje bij de serie. Je kunt bovendien weer erg veel regels aanpassen van de verschillende multiplayer-spelvormen. Er zijn daarbij meer opties dan ooit en je kunt een set aan regels opslaan, wat erg prettig is. Je kunt zelfs de eigenschappen van individuele fighters aanpassen, en ze dus sterker of zwakker maken. Dat is een wat discutabele optie, maar hij past wel bij Super Smash Bros.

Tussen de 74 fighters in de game zitten niet zo veel nieuwe, maar Ultimate bevat wel alle vechters die ooit in een eerder versie hebben gezeten, en dus ook ruim meer characters dan de voorgaande edities. De nieuwe characters passen prima in de verzameling. Je start met een keuze uit acht. De rest moet je vrijspelen, maar dat is bepaald geen straf. Multiplayer is daarmee niet spectaculair anders dan in de voorgaande delen, maar wel lekker uitgebreid, met meer vechters, meer arena's en meer aanpassingsopties dan voorheen.

Uiterlijk

Qua uiterlijk is de game lekker gevarieerd. De tweedimensionale landkaart van de campagne is erg mooi, maar het zijn vooral de ruim 100 Stages waarin je vecht die de show stelen. Ze vormen een feest van herkenning voor liefhebbers van de Japanse klassiekers. Je vindt er referenties aan alle series van Nintendo en veel andere old-school Japanse games. En ook de meest recente Nintendo-games zijn prominent vertegenwoordigd, met levels die zijn gebaseerd op Breath of the Wild en Super Mario Odyssey. In de campagne gaan de makers echt los, maar ook in multiplayer gebeurt er van alles op de achtergrond. Dat kun je overigens uitzetten, zodat het beeld rustiger wordt, wat fijn is bij de serieuzere potjes. Het is ook fijn als je de Switch in je handen houdt, want op het kleine scherm van de console zelf kan het allemaal wat priegelig worden, en druk als er veel tegelijk gebeurt. Ondanks dat er van alles gebeurt op zowel de voor- als achtergrond draait de game heerlijk soepel, wat voor een snelle fighter als deze onontbeerlijk is.

Conclusie

Daarmee komen we terug op een opmerking die we op de eerste pagina maakten. Je moet het maar durven, je nieuwste game Ultimate noemen. Is er een vervolg mogelijk op iets dat Ultimate is gedoopt? Een interessante vraag, maar hij is van later zorg. De titel maakt in ieder geval de ambitie duidelijk van Nintendo en Bandai Namco. Super Smash Bros. Ultimate is de meest uitgebreide game in de serie en waarschijnlijk ook de game waar je de meeste lol aan gaat beleven. De ambitie wordt namelijk volledig waargemaakt. Het knokken gaat wat sneller dan in Brawl, wat de potjes er alleen maar spannender op maakt. De balans tussen de verschillende fighters is prima en de vele voorwerpen die je tijdens de meeste matches kunt bemachtigen maken er een lekkere chaos van. Dat houdt de game bovendien toegankelijk, geholpen door een prima, laagdrempelige besturing. Ondanks dat is er weer ruim voldoende diepgang, juist door de vele voorwerpen die je op kunt pikken. Maar ook als je die optie uitzet is er diepgang genoeg, doordat de driehoeksverhouding tussen aanval, schild en vastpakken ervoor zorgt dat timing erg belangrijk is.

In de multiplayer zit de verbetering dus vooral in de goede balans, de vele fighters, de overdaad aan arena's waar je in kunt vechten, en de verbeterde opties om de regels van matches te bepalen. Het is echter vooral de nieuwe Adventure Mode die de show steelt. Die toevoeging zal voor veel fans niet de reden zijn om de game te kopen, maar hij is wel degelijk erg fijn. Vooral de nieuwe Spirits zijn prettig, omdat ze een tactische laag toevoegen aan de gevechten. Bij een singleplay-campagne is dat zeer welkom. De campagne is bovendien heerlijk uitgebreid en gevechten zijn zeer gevarieerd doordat de makers uitgebreid experimenteren met de settings die in multiplayer optioneel zijn. De game is dus uitgebreider dan alle voorgangers en nog zeer gevarieerd ook. Ultimate is een uitstekende partygame die ook heel serieus te spelen is, en dat is een zeldzame combinatie.

Bekijk alle Super Smash Bros. producten.